Czy rzeczywistość istnieje? Wizja innego świata

Rzeczywistość - mrzonka dorosłych

Gdy byłam dzieckiem snułam różne surrealistyczne teorie. Jedną z nich była wiza iż nasze całe życie jest snem. Wszystko co się dzieję w naszym życiu tak naprawdę nam się śni. Nawet sen jest snem o śnie ( mam nadzieję, że nadążacie :D). Wtedy zaczynałam się zastanawiać po co nam te wszystkie problemy, pogoń za pieniędzmi, zawiść, złość, zazdrość skoro i tak się obudzimy a to wszystko będzie znaczyć tyle co nic?

Gdy mi coś nie wychodziło i się złościłam sama na siebie to po chwili przychodziła mi myśl: ale po co ja to robię? Może za chwilę się obudzę i to będzie bez znaczenia.

Z czasem stwierdziłam, że to nie możliwe żeby tyle lat trwać w sennym letargu i że były to tylko dziecinne mrzonki.

Dzisiaj na nowo zaczynam się zastanawiać czy rzeczywistość istnieje.

Spójrzcie sami, to ludzie tworzą sobie problemy i koszmary. To ludzie zabijają, kłamią, oszukują, wyśmiewają, kradną, palą, niszczą, wywołują wojny. Nikt inny! Sami siebie krzywdzimy.

Ja się pytam po co? Ja naprawdę tego nie rozumiem, nie rozumiem chęci władzy, nie rozumiem chęci mordu, nie rozumiem kłamstwa, nie rozumiem wyśmiewania i obgadywania! Przecież gdyby wszyscy na tym świecie byli fair to nie byłoby krzywd i ran. Pozostały by tylko wypadki losowe takie jak choroby i klęski żywiołowe.

W świecie pełnym nienawiści i kłamstwa:

Dziecko idzie do szkoły. Jest szczęśliwe. Myśli, że będzie super. Na początku jest okej, przekonuje się, że szkoła nie jest wcale taka fajna jak opowiadali dorośli ale poznaję kilku znajomych, z którymi bawi się na przerwach i szkoła staję się do zniesienia. Pewnego dnia przychodzi do ów szkoły. Nikt się do niego nie odzywa. Wszyscy go unikają, słyszy tylko jak za jego plecami milkną rozmowy gdy przechodzi korytarzem. Gdy chce się przysiąść na stołówce do kolegów z klasy, Ci szybko zabierają krzesło i mówią, że tu nie ma dla niego miejsca. Dziecko zamyka się w sobie, robi się nerwowe, z czasem samotność i lęk przeradza się w gniew i agresję. Zaczyna szukać sobie sprzymierzeńców. Zmusza siłą słabszych do podporządkowania się. 15 lat później to samo dziecko rządzi miastem. Ludzie trzęsą portkami gdy widzą go na ulicy a policja siedzi mu na ogonie próbując znaleźć na niego jakiegoś haka. Ten człowiek był dobry bo ludzie z natury są dobrzy, więc co go zmieniło? W mojej historii jest to plotka. Ktoś rozpuścił oszczerstwa, które sprawiły, że nikt nie chciał się zadawać z tym dzieciakiem a przyjaciele, zamiast go bronić odwrócili się od niego. Dzieciak stał się obiektem drwin i pośmiewisk co w efekcie zniszczyło mu psychikę.

W świecie idealnym:

Tutaj nie ma co opisywać. Tylko, że w tej historii to samo dziecko po latach jest szanowanym obywatelem, jest szczęśliwe, realizuję swoje marzenia a jego poziom własnej wartości jest wystarczający do osiągania założonych celów ponieważ nikt mu nie zrąbał psychiki.

Wszystko co nas otacza to senna mara

Wyobraźcie sobie, że rzeczywistość nie istnieje. Śnicie, cały jesteście we śnie. Wiecie, że kiedyś się obudzicie więc macie odwagę na wszystko. Co byście zrobili ? Rzucilibyście pracę i wyjechali na Hawaje sprzedawać drinki na plaży? Powiedzielibyście swojej sympatii co do niej czujecie? Porzucilibyście durną dietę opierającą się na wodzie i marchewce i zaczęlibyście jeść milkę na obiad ( my czasem tak robimy, nie wiemy co to dieta i dobrze nam z tym). Czy żylibyście tak jak dzisiaj? 

Zapraszamy Was do komentowania, nic nas tak nie cieszy jak Wasze komentarze i refleksje więc jeśli tylko macie natchnienie to pozostawcie coś po sobie...)

-Antykwariat Marzeń